Kupang

Zoals de meesten van jullie weten, ben ik niet alleen naar Bali vertrokken omdat het zo’n mooi land is. Ik loop hier stage bij stichting Kolewa. Zij zetten zich in voor kinderen met o.a schisis, brandwonden, open pilatus’, colostomy en kindjes die geboren worden met een waterhoofd. Kolewa zet zich in voor gezinnen die zelf geen operatie kunnen betalen. Ze komen uit de armste gebieden van Bali en andere Indonesische eilanden zoals: Rote, Sumba, Timor en Flores. De kinderen worden ‘gescout’ door een van de scouts op de verschillende eilanden. Vervolgens neemt de Kolewa staf de kinderen mee naar Bali. Op Bali worden de kinderen opgevangen in het opvanghuis Rumah Dekardia. In dit huis ben ik het meeste van mijn tijd aanwezig: ik vang hier de kinderen op, doe activiteiten met ze, bereid ze voor op operaties, bezoek de kinderen na de operaties en informeer de ouders. Ik maak soms een beetje de vergelijking met een Ronald MacDonald huis in Nederland en ik ben een beetje de Clini Clown (😜). Ik probeer de kinderen een zo fijn mogelijke tijd te geven voor en na de operatie maar wel door middel van pedagogisch(muzisch) werken. Naast het opvanghuis ben ik ook regelmatig te vinden op verschillende scholen: NMC: een school waar kinderen met een beperking zoals autisme, ADHD en asperge en kinderen zonder beperking bij elkaar in de klas zitten, SLUBschool: kinderen van 3/4 jaar die wonen op de vuilnisbelt en de Luminaschool: voor dove en slechthorende kinderen. Op de eerste twee scholen geef ik Engelse les en op de laatste school geef ik les in gebarentaal. Het is dus heel afwisselend werk en ik krijg te maken met veel verschillende situaties. Dit weekend, 23 t/m 25 november, mocht ik mee met Kolewa naar de Family gathering. Dit vond plaats in Kupang, een ander eiland in Indonesië. De Family gathering houdt in dat de gezinnen die Kolewa heeft geholpen, bij elkaar komen om te kijken hoe het gaat met ze en of de wonden goed hersteld zijn of dat het kind opnieuw geopereerd moet worden. Op vrijdag vlogen wij naar Kupang. Dit was 2 uurtjes vliegen dus dat viel best mee. Toen we hier aankwamen gingen wij eerst naar het hotel om onze spullen af te zetten en vervolgens gingen we gezinnen bezoeken die gescout waren op dit eiland. Bij het eerste gezin waar wij kwamen, had een kindje met een open gehemelte. Bij het tweede gezin, was er een jongen van 20 met brandwonden en bij het laatste gezin was een jongetje met colostomy. De verhalen en de omstandigheden waar de gezinnen woonden, vond ik heel indrukwekkend en heftig. Bij het laatste gezin was de armoede het grootst. Ze woonden in een huisje van vier bij vier meter en het enige wat in het huis stond, waren zes plastic stoelen. Maar de mensen waren heel dankbaar en zo lief. Wat veel indruk op mij maakte, was het contrast in dit land. Aan de ene kant van de weg woonden de mensen op straat en aan de andere kant stonden hele mooie nieuwe huizen. Na deze dag was ik erg moe van alle dingen die ik had gezien. In de avond gingen we eten op een vismarkt met alle staff leden en daarna ben ik vroeg gaan slapen want de rest van het weekend werd ook druk. Op zaterdag kwamen de gezinnen aan in het hotel. Mijn taken: creatieve activiteiten doen, tandenpoets les geven en een presentatie geven over straffen en belonen in het engels(😱). Gelukkig ging dit goed! Mijn Engels is wel erg verbeterd (al kon dat al snel haha). Er waren drie gezinnen die ik heb gezien in het opvanghuis en waar ik al een beetje een band mee had opgebouwd. Ik vond het super leuk om deze kindjes weer te zien en te kijken hoe het nu met ze gaat. De andere kinderen die er waren hebben allemaal mijn hart gestolen. Wat een schatjes! Kolewa had het hotel afgehuurd en alle gezinnen sliepen hier ook. In de avond gingen we met een grote groep uit eten en daarna liepen we met lampionnen die we in de middag hadden gemaakt langs de hotelkamers waar de moeders snoep gaven (een soort Sinten-Maarten). Op zondag gingen we spelletjes doen en in de middag gingen de gezinnen weer naar huis. Hierna zijn wij met de staff nog drie gezinnen gaan bezoeken om te kijken of ze in aanmerking komen voor een operatie. Een kindje had een waterhoofd en de ouders zijn te laat geweest met hulp vragen of een ziekenhuis te bezoeken. De hersencapaciteit is waarschijnlijk zo laag dat een operatie geen zin meer heeft en het kind eerdaags komt te overlijden. Dit vond ik heel moeilijk om te zien. Op maandag om 6:50 vlogen wij weer terug naar Bali. Ik kan terug kijken op een erg druk maar leerzaam weekend, naast het werken heb ik het ook erg naar mijn zin gehad en merk ik aan mijzelf dat ik echt gelukkig word van dit werk!